قمر

ورس اول:

سازم از حال و روز دستم مینوازد 

چاه دلم از عمیق ترین نقطش 

احوال درد تورا از طرف تو 

از قالیچه ی نبافته شده ات  ( استعاره از کار های انجام نشده یا به اصطلاح نا تمام مانده ) میگوید 

گلم تو بخند 

غم جاری نباشد از چهره ات 

برایت از انگور مِی میکشم 

از گیسو هایت شعر میبافم 

اگر به اشک چشمام بپیچی ( پناه بگیری ) 

دیگر از مرگ هراسی نخواهم داشت 

مقصود حرفم از حال و روز امروزم نیست 

به ماه خورشید میگویم اگر خوشحال شوی 

وقتی ماه بیاید میبینی سفید نیست ( استعاره از سیه پوش بودن ماه ) 

هیچ ماهی مثل قمر نمیتواند باشد 

هیچ چایی طعم و رنگ موقعی که بود ندارد 

هیچ وقت اون لحظه ای حضور او بود دیگر نمیرسد 

از کوه پایین می آید 

میرود به سوی باغ 

پدرشو میبینه 

میگه بابا! 

پدر خسته ی زیبای من 

چرا دوباره اومدی به این کوه و دشت 

چشات بی خوابِ 

موهات به هم ریختس 

همچو ابری که میخوابد 

همچو چمنی که مینویسد 

همچو بارانی که مینوازد 

اشک قلب من! 

هنوز یادت توو سینم هست 

همچو خونی که چکه میکند 

طناب میخرد پاییزشو دار میزند ( یا ناراحت میشود نوشته شو پاره میکند ) 

گوشه ای لش میکند سازشو میزند ( یا جان میگیرد و سازشو دوباره میزند ) 

دالانیر ( دالانیر اصطلاحی که موقعی طرف از فشار عصبی زیاد بهش احساس خارش دست میدهد ) و دست بر روی ابروی خود میکشد 

بافور میکشد و بولانیر ( بولانیر اصطلاحیه که طرف هنگام نئشه گی وارد فاز های سیاه و بد توهم میشود استفاده میگردد )

زلال میشود و لبانش تیر میکشد ( کنایه از لبخند زدن )

گم میکند دوباره پیدا میکند و میفهمد!

لای دفترُ باز میکند 

قبل اینکه متولد شود درونش اسمشو مینویسد 

و قبل از اینکه بمیرد طعمشو میچشد 

پارچه عالمو 

دوخته نخ ظلم! 

 

همخوان: 

خواهرم قمر درد زیادی در این دنیا دارد 

از فراق نمیتوانم بنویسم 

وقتی عادت کردم به این زندان  

به دلایی که عاشقن 

روم سیاه نمیتوانم بنویسم 

به مرکبی که در دستمه 

چهرت نور نمیدهد آنا! 

 

ورس دوم:

قمر غروب میکند ( یا غرق میشود ) خورشید درون چشمانم پلک میزند ( کنایه از اینکه نور خورشید چشمانم را اذیت میکند ) 

سرمه جاری میشود و اشک در گونه ناز میکند 

اجاق دود میکند و تمام اهالی دست و پا میزنند 

اهل روستا بیدار میشود و خواب ناتمام باقی میماند 

آرایش خاموش میشود و به آینه هایش حسودی میکنند

کلاغی که سنگ راز دار سایه ها بود دیگر مرده! 

زمان کوچ کرده و از ساعت ها بالا میرود 

قمر نیست! استخوان هایش دارد میپوسد 

راوی خفه شو که حرفایم دارد به بیراهه میکشد 

اره داشتم میگفتم ! 

قمر باجی دوباره رخت هارا جمع نکردی؟!

حرفای کت خدا را ندوختی ( کنایه از فراموش کردن ) 

دل خواستگار هارا نشکوندی؟!

پس طاقت آنان جبینت نشکنه؟!

آخه مگه آنا به نظرت حیای من خاموش میشود؟!

ساکت شو! چقد بگم که بفهمی!

آخ که آنام من که غرق در خونم!

یار کی هستم که انقد زخمیم!

قربون تو بشم نوشته من سیاست ( یا پر از برف پاییزم! ) 

خدا قرار است کی به حال من گریه کند که زاییده منو توو سیاهی ( کنایه از ماه بودن قمر ) 

جانم رسیده به مو  

باد ببوستم مصیبتم خاموش میشود!

همخوان: 

خواهرم قمر درد زیادی در این دنیا دارد 

از فراق نمیتوانم بنویسم 

وقتی عادت کردم به این زندان  

به دلایی که عاشقن 

روم سیاه نمیتوانم بنویسم 

به مرکبی که در دستمه 

چهرت نور نمیدهد آنا!

Ghamar

Coming soon!